نمی گذارم کسی اعصابم را به هم بریزد

در زندگی شخصی‌ ما، در بیشتر خانواده‌ها هر دو والد كار می‌كنند، خانواده‌های زیادی از هم می‌پاشند و دوباره خانواده‌های جدیدی را شكل می‌دهند، كارهای زیادی وجود دارد كه باید در مدت زمان كمی انجام شوند. چالش‌ها و مطالبات ازدواج و فرزندپروری می‌تواند گیج‌كننده باشد و اغلب، اشخاص مجرد نیز با فشارهای زیادی در متعادل كردن كار، دوستان، ارتباطات عاطفی، فعالیت‌های اجتماعی و فعالیت‌ها روبه‌رو هستند.

تعجبی ندارد كه در این دوران اشخاص و مسایلی این چنینی به‌راستی می‌توانند دكمه‌های اعصاب‌ ما را فشار دهند. این ممكن است فردی باشد كه دكمه‌ی اعصاب ما را فشار می‌دهد: همكاری ”همه‌چیزدان“ ، رئیسی زیادی منتقد، سرپرست و ناظری با حالت دفاعی، همسری بی‌احساس، بچه‌ای سرسخت، دوستی بهانه‌گیر، تعمیركاری بی‌اعتنا، قوم و خویشی منفی. چند بار از این و آن شنیده‌اید كه می‌گویند: ”كارم را خیلی دوست دارم، اما رئیسم كفر مرا در می‌آورد!“ یا ”شما بچه‌ها دارید اعصابم را خرد می‌كنید!“ یا ”حالم به هم می‌خورد از اینكه او همیشه…“

جلوی آن‌هایی که اعصاب ما را به هم می‌ریزند، بگیریم!

گه‌گاهی ”آن‌ها“ دكمه‌های اعصاب ما را فشار می‌دهند، و گاهی هم گرچه رفتارشان عمدی نیست، باز هم ما ناراحت می‌شویم، حالت دفاعی می‌گیریم، آسیب می بینیم یا جوش می‌آوریم. بعضی اوقات عاملی همچون یك رخداد، كار، تصمیم، مهلت پایانی، تغییر، بحران، مشكل یا عدم اطمینان، باعث فشار آمدن به دكمه‌مان ميِ‌شود. برای نمونه، تغییر شغل، طلاق یا ازدواج، خرید خانه، مصاحبه‌ای شغلی، صحبت در جلوی جمع، راه‌بندان، جلساتی كسل‌كننده، خرابی‌ وسایل مكانیكی (خودرو، ماشین‌لباسشویی، رایانه)، یا وقتی پرستار بچه‌تان به موقع نمی‌آید و شما نمی‌توانید به دیدن فیلمی بروید كه بلیتش را از قبل گرفته‌اید.