ذهنیت برکت آفرین

فصل اول

ذهنیتی برکت‌آفرین داشته باشید

رؤیای خداوند برای زندگی شما این است كه چنان از یك زندگی با بركت بهره‌مند شوید كه خودتان بتوانید برای دیگران منبع خیر و رحمت باشید. داوود گفت: «پیمانۀ من لبریز است.» خدای ما خدایی است كه ما را از موهبت‌هایش لبریز می‌كند. اما راه‌حل این است: شما نمی‌توانید به كمبود، عدم كفایت و تقلا كردن فكر كنید و انتظار داشته باشید بركت و فراوانی به زندگیتان وارد شود. اگر مدت‌هاست تحت فشار زندگی هستید و نمی‌توانید دخل و خرجتان را با هم یكی كنید، به‌آسانی در دام یك ذهنیت منفی و محدودكننده گرفتار می‌شوید و می‌گویید: من هرگز نمی‌توانم از این محله بیرون بروم یا هرگز نمی‌توانم از عهدۀ تحصیل فرزندانم در دانشگاه برآیم. شاید اكنون در این وضعیت باشید، اما قرار نیست كه در همین وضع باقی بمانید.

خدای ما خدای قادر متعال است، خدایی است كه بیشتر از قدر كفایت می‌بخشد، نه خدایی كه كمتر از كفایت و نه حتی خدایی كه فقط به قدری می‌بخشد كه زندگیمان را سپری كنیم و زنده بمانیم. او خدایی است كه پیمانه‌ها را لبریز می‌كند. او خدای بركت و فراوانی است.

در كتاب مقدس آمده است: «بگذار آن‌ها پیوسته بگویند خدای من از كامیابی بندگانش خشنود می‌شود.» آن‌ها باید پشت سر هم تكرار می‌كردند: «خدای من از شكوفایی من لذت می‌برد.» این دعا آن‌ها را به ذهنیت برکت‌آفرین سوق می‌داد. زندگی شما به‌سویی پیش می‌رود كه دائماً فكر آن را در سر می‌پرورانید. اگر همواره كمبود، كافی نبودن و تقلا كردن حوزۀ تفكرتان را تشكیل دهد، قطعاً به سمت‌وسوی چیزهای اشتباه قدم برمی‌دارید. سعی كنید در تمام طول روز بر افكاری چون لبریز شدن و فراوانی تمركز كنید و با خود زمزمه كنید خداوند از شكوفایی من غرق لذت می‌شود.

كمتر از كفایت، به حد كفایت، بیشتر از قدر كفایت

در كتاب مقدس آمده است كه قوم بنی‌اسرائیل سال‌های طولانی از عمرشان را در بردگی به سر بردند. آن‌ها در سرزمینی زندگی می‌كردند كه از همه‌چیز كمتر از حد كفایت برخوردار بودند، به‌سختی گذران زندگی می‌كردند و فقط سعی می‌كردند تحمل كنند و زنده بمانند. تا اینكه یك روز خداوند آن‌ها را از بردگی رهانید و به صحرا فرستاد. آنجا سرزمینی بود كه فقط به‌اندازه‌ای داشتند كه زنده بمانند، به حدی كه فقط نیازهایشان برآورده می‌شد، اما بیش از آن چیزی نداشتند. گفته می‌شود كه آن‌ها لباس‌هایشان را به مدت چهل سال پوشیدند و پوسیده نشد. مطمئنم كه خودشان هم شكرگزار بودند. شما را نمی‌دانم، اما من نمی‌توانم یك دست لباس را چهل سال بپوشم. اگر مجبور باشم، شكایتی نمی‌كنم، اما این با ذهنیتی كه من درمورد زندگی بابركت دارم، تفاوت دارد. همان‌طور كه خدا نیز برای بندگانش یك زندگی بابركت می‌خواهد و به‌همین‌خاطر آن‌ها را به سرزمین موعود رساند. آنجا مكانی بود كه همه‌چیز بیشتر از حد كفایت در آنجا یافت می‌شد. غذا و آذوقه فراوان بود. خوشه‌های انگور به‌قدری بزرگ بودند كه دو مرد درشت‌اندام باید آن‌ها را حمل می‌كردند. آنجا به سرزمینی معروف بود كه نهرهای شیر و عسل در آن جریان داشتند. رودهایی كه هرگز متوقف و تمام نمی‌شدند. فراوانی و بركت همچنان ادامه داشت. اینجا همان‌جایی است كه خدا قصد دارد شما را به آنجا ببرد.

شاید اكنون در موقعیتی باشید كه به‌سختی از پسِ مخارج زندگی برآیید و ندانید كه هفتۀ بعد را چگونه می‌خواهید پشت سر بگذارید، اما نگران نباشید. خدا شما را فراموش نكرده است. او كه مزرعه را با سوسن‌های سفید آراسته می‌كند و به پرندگان در آسمان غذا می‌دهد، از شما نیز مراقبت خواهد كرد.

شاید در موقعیتی باشید كه نیازهایتان به حد كفایت برآورده می‌شود. شما سپاسگزارید، اما آن‌قدر ندارید تا بتوانید رؤیایتان را به واقعیت برسانید. خدا می‌گوید: «من از روح خود در شما ندمیدم تا فقط یك زندگی بخورونمیر داشته باشید. من شما را خلق نكردم تا به حد كفایت رضایت دهید.» این واقعیت‌ها فصل‌هایی از زندگی شما هستند و آزمایش الهی محسوب می‌شوند، اما همیشگی نیستند. در آنجا مستقر نشوید. شما از آنجا عبور می‌كنید. آنجا موقتی است. خداوند سرزمین موعود را برای شما در نظر گرفته است. آنجا سرزمین بركت و فراوانی است و شما بیشتر از حد كفایت در اختیار خواهید داشت. جایی كه از توشۀ زندگی لبریز می‌شوید نه فقط یك بار، بلكه به‌طور دائم و همیشگی تا جایی كه از همه‌چیز به مقدار فراوان بهره خواهید برد.

اگر هم‌اكنون در موقعیت كمتر از حد كفایت به سر می‌برید، در آنجا مستقر نشوید. درست است كه در این جایگاه هستید، اما همان شخصی نیستید كه برای آن خلق شده‌اید. این فقط جایگاه فعلی شما را نشان می‌دهد نه هویت واقعی‌تان را. شما بندۀ خداوند قادر متعالید. مهم نیست شرایط چگونه به‌نظر می‌رسد، شما باید ذهنیت برکت‌آفرین خود را حفظ كنید. پیوسته با خود تكرار كنید: «خدا از زندگی با بركت من شادمان می‌شود. من سرافراز هستم نه سرشكسته.»

كتاب مقدس می‌گوید خداوند بنا بر توانگری خودش نیازهای ما را مرتفع می‌سازد. گاهی اوقات ما به شرایطمان نگاهی می‌اندازیم و می‌گوییم: من هرگز پیشرفتی نخواهم كرد. كسب‌وكارم رونقی ندارد یا هرگز نمی‌توانم از مخمصه‌ای كه در آن گرفتار شدم بیرون آیم. اشتباه نكنید، قرار نیست شما با اتكا بر دارایی یا توانایی خودتان آن را به سرانجام برسانید، بلكه خداوند از مخزن دارایی‌های خودش شما را تأمین می‌كند. خبر خوب اینكه خدا مالك مطلق همه‌چیز است. اشارۀ كوچكی از لطف خدا كافی است تا شما را از سرزمینی كه فقط می‌توانید زنده بمانید بلند كند و به سرزمینی وارد كند كه بركت و فراوانی موج می‌زند. خدا روش‌هایی دارد كه فراتر از درآمد طبیعی‌تان و فراتر از آنچه قابل پیش‌بینی است شما را توانگر می‌كند. از گفتن این جملات دست بردارید: «همۀ دارایی من همین است. پدربزرگم یك ورشكسته بود. مادر و پدرم از مال دنیا بی‌نصیب بودند. سگم تحت خدمات اجتماعی است. گربه‌ام بی‌خانمان است.» این افكار را کنار بگذارید و ذهنیتی برکت‌آفرین پرورش دهید. «من در این سطح نمی‌مانم. من كامیاب می‌شوم. من موفق می‌شوم. من به‌سوی لبریز شدن پیش می‌روم. من به یك زندگی سرشار از فراوانی و بركت وارد می‌شوم.»