دختران با عزت نفس

در یونان باستان، آرتمیس الهه‌ی بكارت، حامی دختران جوان بود. دختران یونان در پیشگاه آرتمیس دعا می‌كردند و از او می‌خواستند كه بلوغ‌شان را به تأخیر بیندازد. هر دختری با شروع اولین دوره‌ی قاعدگی‌اش دیگر خود را زنی وحشی و رام نشدنی در نظر می‌گرفت كه تنها با ازدواج می‌توانست آرام بگیرد. چون ازدواج به معنای به دنیا آوردن بچه بود و در هنگام زایمان خطر مرگ مادر جوان را تهدید می‌كرد، دختران از وارد شدن به دوره‌ی بزرگسالی هراس داشتند. وقتی بدن‌شان شروع به نشان دادن تغییرات پیش از بلوغ می‌كرد، بسیاری از آن‌ها دچار اختلالات اضطرابی و هیجانی شدیدی می‌شدند. بعضی دختران نیز سعی می‌كردند با حلق آویز كردن خودشان خودكشی كنند.

با شروع بلوغ، دختران یونانی به تدریج با سرنوشت‌شان سازگار می‌شدند و شروع این دوره با مراسمی خاص همراه بود كه در آن، لباس‌های دوره‌ی طفولیت‌شان را به پیشگاه آرتمیس تقدیم و دوران دختر بچگی‌شان را قربانی می‌كردند و مسؤولیت‌های جدیدشان را بی‌هیچ مقاومتی می‌پذیرفتند. آن‌ها همچنان در پیشگاه آرتمیس برای كسب حمایت و سلامتی در اولین بارداری و تولد بچه دعا می‌كردند و به آرامی به اجتماع بزرگسالان جوان ملحق می‌شدند.

متأسفانه، دختران ما نیز مانند دختران یونان باستان كه در پیشگاه آرتمیس دعا می‌كردند، همین‌طور كه به سوی مرحله‌ی بلوغ حركت می‌كنند، در مقابل تغییر بدن‌شان مقاومت نشان می‌دهند. نه تنها مادران و پدران به طور سنتی از اولین علایم رشد دخترشان دوری می‌كنند، بلكه همه چیز در رسانه‌های گروهی به دختران می‌گوید كه آن‌ها موجب شرمساری هستند و باید خودشان را پنهان كنند. وزنی كه به طور طبیعی دختران در دوره‌ی بلوغ به دست می‌آورند، با آرمانی نشان دادن شكل بدنی عروسك باربی و رژیم‌هایی غذایی كه به طور پیوسته در مجلات مخصوص دختران نوجوان مطرح می‌شود، به عنوان موردی نادرست جلوه داده می‌شود. به خصوص، دختران در نوجوانی در خطر توجه ناخواسته‌ی مردان قرار می‌گیرند. نه تنها دختران باید از مسایل مربوط به عادت ماهیانه مراقب خودشان باشند، بلكه باید در برابر فشارهای جنسی سنین نوجوانی نیز از خودشان محافظت كنند.

انتظارات فرهنگی ما از دخترانی كه به مرحله‌ی زنانگی می‌رسند، تأثیر روان‌شناختی مشابهی داشته است. اگرچه از دختران توقع نمی‌رود كه زود ازدواج كنند، هویت‌شان را كنار بگذارند و بچه‌دار شوند، در عوض آن‌ها با تسلیم كردن خود اصلی‌شان روبه‌رو می‌شوند و قدرت و توانایی‌شان را پنهان می‌كنند تا پذیرفته شوند. دختران به خودشان آسیب می‌زنند تا احساس ناكامی‌شان را تخلیه و وجودشان را تصدیق كنند. بی‌اشتهایی عصبی و جوع، به میزان نگران‌كننده‌ای در دختران افزایش یافته است. این رفتارها در حالت افراطی موجب مرگ می‌شود. اغلب دختران همین طور كه به زن تبدیل می‌شوند، ناخودآگاهانه افسانه‌های مربوط به الهه‌ی آرتمیس را نشان می‌دهند.

در دوران نوجوانی، توجه زیادی به كاهش عزت‌‌نفس دختران می‌شود تا والدین تشویق شوند این نگرش‌های قدیمی و به شدت تأثیرگذار را كه رشد دختران را تضعیف می‌كنند، تغییر دهند. دختران ما به فنون مؤثری نیاز دارند تا با هر نوع عامل مخربی مقابله كنند. دختران نیازمند بزرگسالانی ملاحظه‌‌كار و با درایت هستند كه به آن‌ها آموزش دهند مرحله‌ی انتقال به ابعاد زنانگی كامل را كه بر ارزش‌های زنانه متكی است ولی در عین حال شامل نقش سنتی آنان نیز می‌شود، در خود شكل دهند.

ویرجینا بین راتر