چند روز ابری

بخشی از کتاب:

ـ تو رو خدا زودتر بيا بريم كاوه! دير مي‌شه‌ها!

كاوه ـ اومدم بابا، اومدم! آن، آن! بيا بريم كه مُردم از دست تو! خدا من و اين بيمارستان و اين دكترا و اين خانماي محترم پرستار و بخش آزمايشگاه و ساير قسمت‌هايي كه خانم‌هاي عزيز و محترم دارن به مردم خدمت شايسته به انجام مي‌رسونن و من خبر ندارم و اين مريضاي بدبخت رو كه هر لحظه، من به‌خاطر تو به اميد خدا وِل‌شون مي‌كنم رو بكشه و از دست تو نجات بده! يعني خدا تو رو بكشه و ما رو از دست تو نجات بده!

ـ دير شد!

كاوه ـ اومدم ديگه! پرواز كه نمي‌تونم بكنم! دو تا پا دارم به اندازه آدميزاد يه متر و هشتادي! يورتمه كه نمي‌تونم برم! راه بايد برم!

ـ چقدر حرف مي‌زني! جاش كار بكن!

«دو تا در رو باز كرديم و از دفتر كاوه اومديم بيرون و تا چشم مريضا به كاوه و من افتاد و ديدن داريم مي‌ريم، سروصداشون در اومد و يكي‌شون گفت»

ـ آقاي دكتر، پس نوبت من كِي مي‌شه؟! شما كه دارين تشريف مي‌برين!

«كاوه ايستاد و آروم و مهربون و شمرده گفت»

ـ برمي‌گردم عزيزم! نوبت شمام بعد از اون يكي‌يه!