گاهی سرپیچی از باورهای متعصبانه در محیط بیرونی و از سوي اشخاص دیگر انجام نمی‌گیرد و شخصیتی که این سرپیچی‌ها را انجام می‌دهد، قسمتی از وجود آقای الف و از سوي بخش کودک خود اوست؛ مثلاً کودک شخصیت آقای الف شیطنت مي‌كند و با اينكه همسر دارد، با دیدن خانمی زیبا نظر‌بازی می‌کند، در این صورت، دوباره آقای الف، تمام فرایند‌هایی را که در مقابل افراد بیرونی انجام می‌داد، نسبت به خودش و تنبیه کودک خودش انجام می‌دهد و...

دسته دیگری از خانواده ها آلوده محور(آلودگی شخصیتی و توهمی)هستند و با متولد شدن فرزندشان دچار این توهم هستند که او نابغه است و هر کنش و واکنش معمولی فرزندشان را دلیل بر هوش سرشار او می پندارند.به این سبب،تمام هم و غم و کوشش خود را برای به ثمر نشاندن این نابغه به کار میگیرند.با گذشت زمان،خردسال خود را پیاپی با دیگر خردسالان مقایسه میکنند و زمانی که با عدم توانایی و استعداد معمولی فرزندشان رو به رو می شوند،سرخورده و مایوس می شوند و یک باره او را رها و از نوازش های خود محروم و دلیل نابغه نشدن فرزندشان را مشکل ژنتیکی همسر خود عنوان می کنند...

مقدمه

«چه فکرمی‌کردیم،چی شد!»،کتابی است که به قلم دکتر حسن شاهدی به چاپ رسید،سرفصل جدیدی را درمورد شناخت و روانشناسی گشود.آنچه در هر رابطه، گفتگو و رفتار بشری به وجود می‌آیدکه به نظر ناخوشايند یا غیر منتظرهاست،اصلی است که در روانشناسی اهمیت بسیار بالایی دارد.

گاهی یک سردرد یا اختلال دید ناگهانی، بسیار آزاردهنده‌تر از عوارض بعد از یک جراحی است چون دلیل آن‌ها را نمی‌دانیم و علت را نمی‌شناسیم، مثل بحران‌هایی که همه جا در باب روانشناسی آدم‌ها می‌شناسیم؛ بحران سی سالگی و چهل سالگی یا وقتی غمگین هستیم و نمی‌دانیم به چه دليل غمگين هستيم.

از دست دوستی خشمگین می‌شویم و نمی‌دانیم چرا رابطه ما به اینجا رسیده است. در تربیت فرزندی که به نظر خود بسیار تلاش کرده‌ایم، به درماندگی رسیده‌ایم. اندوهناك هستم چون نمي‌دانم چرا همسرم من را درك نمي‌كند؟ يا چرا فرزندم بی‌اراده است؟ يا چرا نمی‌توانم محیط کاری‌ام را مدیریت کنم؟ و...

این کتاب با تأكيد بر پایه‌ اصل شناخته شده‌ علم روانشناسی؛ بالغ، والد، کودک، به جواب‌های این سؤال‌ها می‌پردازد.

دکتر اریک برن می‌گوید: «تغییرات حالت به حالت افراد از طریق تغییر در طرز رفتار ظاهری آنان نمایان است. این جنبه‌ها یا حالت‌ها روانی نیستند بلکه واقعی هستند.»

والد: انبوه عظیمی از اتفاقات و پیام‌های کوتاه از طریق مادر و پدر یا هر کسی است که اطراف کودک است و تا پنج سالگی از او مراقبت و مثل یک کد در مغز او رشد کرده باشد. مسئله‌ مهم درباره‌ این احکام صرف‌نظر از خوبی و بدي‌شان این است که برای شخص، حقیقت محض هستند و هیچ‌کس نمی‌تواند این پیام‌ها را از مغزش پاک کند.

کودک: تمام اولین شور و شوق‌ها، قوه‌ خلاقانه، کنجکاوی‌ها و احساس‌هايي که فرد به‌دست می‌آورد، بخش کودک شخص را می‌سازد.

بالغ: اطلاعات را جمع‌آوری می‌کند و یکی از کار‌های مهم آن، بررسی اطلاعات به‌دست آمده از والد است که همچنان معتبر و قابل استفاده است یا قدیمی شده است.