راهبی که فراری اش را فروخت

فصل اول

زنگ بیدارباش!

همه‌چیز در اتاق دادگاه درست پیش می‏رفت که ناگهان او غش کرد و بر زمین افتاد. یکی از برجسته‏ترین وکیل‌مدافعان کشور اکنون ازحال‌رفته و متلاشی، نقش بر زمین بود؛ مردی که تا چند لحظۀ پیش کت‌وشلوار ایتالیایی سه‌هزاردلاری بر اندامش خوش نشسته و به تن و بدن خوش‏تراشش جلوه‏ای نو بخشیده بود و رشتۀ موفقیت‏های حقوقی‏اش هم خبر از فتح و نصرت همیشگی‏اش در عرصۀ قانون می‏داد. از فرط بهت‎زدگی، سر جایم خشک شده بودم. صحنۀ شوکه‏کنندۀ‏ روبه‌رویم تمام وجودم را فلج کرده بود. جولیان مانتل بزرگ اکنون در حد یک قربانی شده و مانند کودکی بی‏دفاع بر کف دادگاه افتاده بود و می‏لرزید. مرتعش بود و همچون مجنونی شوریده عرق از سرورویش می‏بارید.

از آن لحظه به بعد، همه‌چیز روندی کُند یافت، انگار شاهد صحنه‏های فیلمی باشیم که روی دور آهسته قرار گرفته است. جیغ بنفش دستیار وکیل دادگستری فضا را پر کرد: «ای داد بیداد! جولیان دچار حمله شده!» انگار اصرار داشت چیزی را به ما گوشزد کند که برای همگی‏مان واضح و مشخص بود. بانوی قاضی نگاهی وحشت‌بار به او انداخت و بلافاصله تلفنی را که برای مواقع اضطراری نصب شده بود برداشت و چیزی زمزمه کرد. من همچنان هاج‌وواج مانده بودم و مانند یک مجسمه سر جایم خشکم زده بود، درحالی‌که جملات بی‌دعوت این‌سو و آن‌سوی ذهنم رژه می‏رفتند: نمیر احمق پیر! هنوز وقتش نرسیده که تو یکی ما را ترک کنی. این شکل مردن سزاوار تو نیست.

ناظم جلسه که تا همین چند لحظۀ پیش مانند یک مومیایی در جایگاه خود ایستاده بود، پرید وسط و سعی کرد برای مرد بزرگ قانون عملیات احیای قلبی انجام دهد. دستیار وکیل دادگستری هم کنارش ایستاده بود، درحالی‏که حلقه‏های درشت موهای طلایی‌رنگش صورت همچون لبوی جولیان را نوازش می‏کرد. زن سعی می‏کرد در گوش جولیان حرف‌های لطیف نجوا کند، بلکه مرهم دردش باشد، هرچند جولیان کلامی از آن‌ها را نمی‏شنید.

هفده سال از آشنایی من و جولیان می‏گذشت. دفعۀ اولی که او را دیدم، هنوز دانشجوی جوان حقوق بودم که یکی از همکارانش مرا به‌عنوان کارورز تحقیق تابستانی به کار گرفته بود. همان وقت‌ها هم جولیان همه‌چیزتمام بود؛ وکیل‌مدافعی خوش‌تیپ و نترس که رؤیاهای بزرگ، در حال شکافتن پوسته‏های خارجی وجودش بود؛ ستارۀ آن مجموعه که می‏دانست چگونه سراب را به واقعیت تبدیل کند. خوب به یاد دارم یک شب که تا دیروقت در دفتر کار شاهانه‏اش راه می‏رفتم، دزدکی نگاهی به قابی از جملاتی نغز که روی میز کار بزرگ چوب بلوطش قرار داشت انداختم. جمله‌ای از وینستون چرچیل دیدم که دربارۀ افرادی مانند جولیان گفته بود:

امروز دیگر به این اطمینان رسیده‏ام که ما تعیین‏کنندۀ سرنوشت خود هستیم، ناخدای کشتی زندگی خویش. هرگز وظیفه‏ای به ما محول نمی‏شود که بیش از ظرف تحملمان باشد. دردها و رنج‌هایی فراتر از حد توانمان به ما داده نمی‏شود. مادامی‌که ایمانی قاطع و اراده‏ای آهنین داشته باشیم، موفقیت و پیروزی نمی‏تواند از ما رو برگرداند.

جولیان به هرچه می‏گفت عمل می‏کرد. سرسخت و کوشا بود و حاضر می‏شد برای رسیدن به موفقیتی که اعتقاد داشت مستحقش است، روزانه هجده ساعت کار کند. از کسی شنیده بودم که پدربزرگش سیاستمداری برجسته و پدرش قاضی بسیار معتبر دادگاه فدرال بوده است. پیدا بود که از خانواده‏ای ثروتمند است، اما همان خانواده از او توقعاتی سنگین داشتند و باید جوابگوی خواسته‏ها و توقعاتی که بر دوشش سنگینی می‏کرد باشد. البته من یک چیز را درمورد او صد درصد قبول داشتم: او به‌دنبال خواسته‏های شخص خودش بود و نه کس دیگر. دوست داشت کاری را انجام دهد که خودش می‏خواهد، انگار مجری برنامه‌ای است که خودش کارگردانی می‏کند.

نمایش‏های سلحشورانۀ جولیان که خیلی‏ها را به خشم می‏آورد، در اغلب موارد تیتر اول روزنامه‏های خبری می‏شد. پولدارها و معروف‏ها هنگام نیاز دسته‌دسته به‌سویش می‏آمدند تا از توانمندی‏های این مرد جنگجو که به‌درستی می‏دانست باید چگونه روی شمشیر دولبۀ قانون قدم بردارد و کار را به موفقیت برساند بهره ببرند. فعالیت‏های فوق‌برنامه‌اش هم از کسی پنهان نبود. آخر شب‌ها را در کافه‏ها و رستوران‏های معروف شهر سپری می‌کرد و با عده‏ای از رفقایش که نام آن‌ها را «تیم انهدام» گذاشته بود خوش می‏گذراند.

هنوز هم نفهمیدم چرا آن تابستان جولیان مرا برای پروندۀ قتل حساسی که رویش کار می‏کرد انتخاب کرد. من هم مانند او فارغ‏التحصیل دانشگاه هاروارد بودم، اما قطعاً درخشان‌ترین کارورز آن مجموعه محسوب نمی‏شدم و از تبار خاصی هم نبودم. پدرم تمام عمرش را در نگهبانی بانک با حقوق و مزایای محدود در منطقۀ مارینز[1] گذرانده بود. مادرم هم در فضایی کاملاً معمولی در برونز[2] بزرگ شده بود.

بااین‏حال، بین آن‌همه آدمی که دلشان می‏خواست در پرونده‏ای که به «شاه‏ماهی محاکمه‏های قتل» معروف بود، برای جولیان کار کنند، او مرا برای دستیاری انتخاب کرد. خودش می‏گفت از ولعی که من برای حل پرونده داشتم، خوشش آمده است. ما پرونده را بردیم و مدیر اجرایی را که متهم به قتل وحشیانۀ همسرش بود آزاد کردیم. دیگر نمی‏دانم که آیا از وجدان آشفته‌اش هم خلاص شد یا نه.

آن تابستان برای من با درس و آموزش همراه بود. پرونده‏ای که نتوان در آن به‌راحتی به کسی مشکوک شد و سوءظن یافت، پرونده‏ای سخت است و موفقیت در آن، درس‌های فراوانی به وکیل می‏آموزد. هر وکیلی که از عهدۀ این کار بربیاید، ارزش پولی را که دریافت می‏کند دارد، اما درسی که من در آن تابستان گرفتم، به‌مراتب بیش از این‌ها بود. من ازلحاظ روان‌شناسی مفهوم برنده شدن را تجربه کردم و این موقعیت کمیاب را یافتم که عملکرد یک استاد را از نزدیک ببینم. همۀ این‌ها را مانند اسفنجی که آب را به خود جذب می‏کند، گرفتم و بزرگ شدم.

جولیان از من دعوت به همکاری کرد. به‌عنوان دستیارش مشغول به کار شدم و بعد دوستی بین ما شکل گرفت. قبول دارم که کار کردن با او چندان ساده نبود. تازه‏کاری بودم که بیشتر اوقات شیرۀ جانم کشیده می‏شد و بسیاری شب‌ها وقتمان روی جروبحث و تلاش بیشتر و سخت‌تر می‏گذشت. اول و آخر، هرچه او می‏گفت همان بود. انگار هیچ اشتباهی در کار این مرد وجود نداشت. بااین‏حال، زیر آن لایۀ سفت‌وسخت ظاهری‌اش، انسانی بود که با تمام وجود به همنوعان خود علاقه داشت و به آن‌ها اهمیت می‏داد.

هرچقدر هم که سرش شلوغ بود، هیچ‌وقت یادش نمی‏رفت که حال جنی را از من بپرسد؛ زنی که هنوز هم او را «عروس خودم» می‏نامم، هرچند قبل از ورود به دانشکدة حقوق با او ازدواج کرده بودم. تابستان دیگری که ازطریق کارورزی به‌دنبال وام بودم و پیدا نمی‏کردم، جولیان ترتیبی داد تا بتوانم یک کمک‌هزینۀ تحصیلی با شرایط عالی دریافت کنم. وارد بازی شدن و بردن، کار همیشگی او بود؛ اویی که از چالش‌های سخت زندگی لذت می‏برد. بااین‏حال، هیچ‌وقت رفقایش را فراموش نمی‏کرد و همیشه هوایشان را داشت. تنها نقطه‌ضعف جولیان، وسواس و اعتیادی بود که به کار خود داشت.

سال‌های اولی که با او کار می‌کردم، می‏گفت: «به‌خاطر پیشبرد مجموعه تا این اندازه سنگین کار می‌کنم» و گاهی هم وعده می‏داد: «در آینده کار را یک ماه تعطیل می‌کنم و برای استراحت به کایمانز[3] می‏روم». گذشت زمان به خوش‌نامی او افزود و روزبه‌روز بر حجم کاری‌اش اضافه شد. پرونده‏ها یک‌ریز بزرگ‌تر و بهتر می‏شدند و جولیانی که عادت نداشت در چالش شغلی کوتاهی کند، سنگین و سنگین‌تر کار می‏کرد. کم پیش می‏آمد فرصتی آزاد برای فکر کردن به خودش پیدا کند، اما در همان لحظات نادر هم می‏گفت اگر بیش از دو ساعت بخوابد، احساس گناه می‏کند. او باید تمام وقتش را صرف حل پرونده‏هایش می‌کرد. دیگر برایم روشن شده بود که این آدم ولع بیشتر داشتن یافته است: شخصیت بیشتر، شکوه بیشتر، پول بیشتر.

بسیار موفق شد؛ اتفاقی که دور از ذهن نبود. توانست به بیشتر چیزهایی که آرزوی اکثر مردم بود برسد: شهرت در شغلی درخشان با درآمدی هفت‌رقمی، عمارتی باشکوه در همسایگی مشاهیر، هواپیمای شخصی، خانۀ ییلاقی در جزیره‏ای استوایی و دارایی ممتاز مخصوص خودش که عاشقش بود، یعنی فراری قرمزرنگ براقی که وسط پارکینگ مخصوصش پارک می‏کرد.