اولویت دادن به اولویت ها

اولویت دادن به اولویت‌ها قالب را می‌شکند و نشان‌مان می‌دهد که چگونه دل‌مان هدایت‌مان می‌کند و وجدان‌مان، قطب‌ نمایی است که جهت موفقیت حقیقی را نشان می‌دهد. این کتاب را بخوانید و آتش معنا را دوباره در زندگی‌تان روشن کنید.

استفن کاوی (Stephen Covey)، مؤسس و رییس هیأت مدیره‌ی «مرکز رهبری کاوی» و مؤسسه‌ی غیرانتفاعی «رهبری اصول‌محور» است. در کتاب اولویت‌ دادن به اولویت‌ها: زیستن، آموختن، مهر ورزیدن، میراثی به‌ جا گذاشتن (First things first: to live, to love, to learn, to leave a legacy)، دکتر کاوی به ما نشان می‌دهد چگونه کشف کنیم که به‌ راستی چه چیزی در زندگی اهمیت دارد و به ما آموزش می‌دهد چگونه انرژی‌مان را صرف هدف‌ها و اصولی کنیم که آرامش و رضایت درونی به ارمغان می‌آورند.

زمان که بگذرد، دیگر از دست رفته است و چیزی است که بدون هیچ تبعیضی، به‌ طور مساوی در اختیار همه است. در حالی که در دنیایی جهت‌یابی می‌کنیم که با دور تند می‌گذرد، کاوی یک قطب‌ نمای ارزشمند و یک راهنمایی به‌ موقع در اختیارمان می‌گذارد که مبنایش حقیقت ابدی است.

مدیریت زمان به ما ابزار می‌دهد اما اولویت دادن به اولویت‌ها ما را به جایی می‌رساند که هر کدام‌مان می‌توانیم تصمیم درست را بگیریم. ما را به جایی می‌رساند که از تصویر ذهنی قدرتمندی از زندگی‌ای که به صورت یک میراث گذرانده می‌شود و معنایی ماندگار دارد تغذیه می‌کنیم.

این کتاب، نهایت میراث است! کاوی و راجر مریل (Roger Merrill) و ربکا مریل (Rebecca Merrill) دلسوزانه به ما راهی نشان می‌دهند که زندگی‌هایی غنی از هدف و تصویر ذهنی خلق کنیم تا هر یک بتوانیم به نقوش زنده‌ی رضایتمندی تبدیل شویم.

در بخشی از کتاب اولویت‌ دادن به اولویت‌ها می‌خوانید:

خیلی از ما در تلاش برای بستن شکاف بین ساعت و قطب‌نما در زندگی‌مان، به سراغ حوزه‌های مختلف «مدیریت زمان» رفته‌ایم. در حالی که همین سه دهه قبل، کتاب‌های مهم در این زمینه کمتر از چند ده عنوان بود، جدیدترین بررسی ما به بیشتر از صد کتاب، صدها مقاله و تنوع گسترده‌ای از تقویم‌ها، سررسیدنامه‌ها، نرم‌افزارها و سایر ابزارهای مدیریت زمان رسید. این نشانه‌ی چیزی است که اسمش را پدیده‌ی پاپ‌کورن می‌گذاریم؛ یعنی افزایش گرما و فشار از سوی فرهنگ، باعث انفجاری در بدنه‌ی ادبیات و ابزار می‌شود.

تمرکز مدیریت زمان سنتی، بر دستیابی، موفقیت، رسیدن به آنچه می‌خواهید و جلوی موانع را گرفتن است. سایر افراد، از اساس، به چشم منابعی دیده می‌شوند که از طریق آن‌ها کار بیشتر و سریع‌تری به انجام می‌رسانید. حتی گاهی ممکن است به چشم مانع و مزاحم دیده بشوند.

در این طرز فکر، روابط، بیشتر دادوستدی هستند. وقتی دادوستد می‌کنیم، انگار که پول می‌دهیم و بنزین می‌گیریم. وقتی با مردم دادوستد می‌کنیم هم چیزی می‌دهیم و در مقابلش چیزی می‌گیریم.

اما واقعیت این است که اغلب دستاوردهای بزرگ و عمیق‌ترین لذت‌های زندگی، از روابطی می‌آیند که تحول‌ بخش هستند و سرسوزنی دادوستد گونه نیستند. یعنی در ذات این تعامل، تحول صورت می‌گیرد، آدم‌ها دگرگون می‌شوند، تغییر می‌کنند و چیز جدیدی خلق می‌شود. هیچ یک از دو طرف هم مهار آن را به دست ندارد. هیچ‌ کدام حتی نمی‌تواند آن را پیش‌بینی کند. به امید بالا بردن بازدهی نیست که رابطه برقرار می‌کنند؛ بلکه به امید تبادل ادراک، بصیرت‌های جدید، یادگیری جدید و تمام این شور و هیجان است که همه‌ی این یادگیری‌های جدید صورت می‌گیرد.