شکوه اشراق

آنچه تصور می‌کنی «تو» هستی، چیزی جز یک توهم ذهنی نیست!

باید بتوانی از آن عبور کنی؛ چرا که «نوری عظیم» در اعماق وجود توست که «تو» نمی‌گذاری طلوع کند!

اشراقِ تو در طلوع کردنِ اوست و خاموش شدنِ تو ...

زمانی که انسانی از درون طلوع می‌کند، جهان را روشن خواهد کرد و نورِ ساطع شده از او، هرگز از یاد‌ها نخواهد رفت!

در مسیرِ اشراق، ما از خودمان شروع می‌کنیم و به خودمان می‌رسیم...

اما آن کس که شروع کرده و آن کس که به پایان می‌رساند، هرگز یکی نخواهد بود...

در مقدمه کتاب‌ میخوانیم: 

چرا باید با خودمان روبه‌رو شویم؟ و چرا باید روی خودمان کار کنیم؟ چرا علاوه‌بر نیروهای جسمی، باید نیروهای درونی خود را بشناسیم و به آن‌ها متصل شویم؟ و چرا باید دربارة شناخت خود به آگاهی برسیم؟

پاسخ تمام این سؤالات در یک جمله خلاصه می‌شود: اینکه «تو برای رویارویی با خودت به اینجا فرستاده شده‌ای»؛ زیرا در تمام دنیا فقط تو هستی، به هر طرف که رو کنی رودرروی خودت هستی! و باید در قلبِ این هستیِ پهناور خودت را تجربه کنی، برای کشف و درک حضوری برتر که در وجود تو خفته است... حضوری که اگر به آن آگاه شوی، نیرو می‌گیرد و بیدار می‌شود و زمانی که بیدار شود، همه چیز را با خود می‌آورد... شفا را، سلامتی و آرامش را، تسلط و احساس امنیت درونی را، عشق و سرور و برکت را... زمانی که به خودت بازگردی، تمام دریچه‌های بسته به روی زندگی‌ات باز خواهد شد.

هر یک از ما همین حالا نیز می‌توانیم بدانیم که فرجاممان چه می‌شود... به‌این‌صورت که دریابیم در چه مسیر فکری‌ای قرار داریم. مسیر امروزمان ما را به جایگاه فردا می‌رساند. درعین‌حال یک تصمیم کوچک یا یک تغییر جهت در فکر و اندیشه می‌تواند تغییراتی عظیم در زندگی‌مان ایجاد کند. باید با خود روبه‌رو شویم و از خود بپرسیم که آیا در عمقِ زندگی به سر می‌بریم یا در سطحِ رویدادهای آن شناوریم و در روزمرگی‌ها با هر نسیمی به هر سویی سرگردانیم؟ در زندگی به دنبال معناییم یا به دنبال سرگرمی؟ چقدر درگیر زندگی، روش‌ها، عقاید و قضاوت‌های دیگرانیم و چقدر بر زندگی و مسیر خودمان متمرکزیم؟

اگر فردی هستید که در زندگی مادی و روابط اجتماعی یا اوضاع سلامتی و هر قسمت دیگری در زندگی‌تان دچار مشکل و ناکامی هستید، باید بدانید که گذراندن مسیر رویارویی با خود و شناخت و درک هستی‌تان بسیار ضروری و ارزشمند است. اینکه خود را بشناسید و خود را بسازید! اینکه بالاخره در جایی از مسیر زندگی‌تان بایستید و برای همیشه به ابهامات، انسدادها و تاریکی‌ها پایان دهید و از این چرخة تکراریِ رنج و اندوه و ناآگاهی بیرون بیایید.

و اگر فردی هستید که در زندگی مادی خود موفق یا ثروتمندید یا مقام بالایی در اجتماع دارید، باید بدانید گذراندن این مسیر برای شما ضروری‌تر از دستة اول است... زیرا باید از خود بپرسید «تمام دارایی‌ها و موفقیت‌هایی که به دست آوردم، چه دستاوردی برای ارتقای دنیای درون من داشت؟»

رشد اجتماعی باید با رشد شخصیتی و روانی همراه باشد... بسیارند انسان‌های موفق و ثروتمندی که دارایی‌های مادی‌شان نتوانسته است خلأهای روانی‌شان را پر کند و آنگاه به جای نگریستن به خود و ساختن خرابی‌ها و ناآرامی‌ها و زخم‌های درونی‌شان، همچنان در پی مخفی شدن زیر انبوهی از مشغله‌ها و زرق‌و‌برق‌های بیرون هستند! بسیاری از آدم‌ها به صورت کاملاً ناآگاهانه خود را از خودشان پنهان می‌کنند؛ زیرا تاب روبه‌رو شدن با خود را ندارند و درنهایت خود را زیر دست‌و‌پای هیاهو و شلوغی‌های زندگی‌شان گم می‌کنند و مهم‌ترین بخش خود را در آن‌ها جا می‌گذارند. باید تصور کنید اگر روزی تمام تعلقاتِ مادی، ثروت، فرزندان یا اسم و رسم خود را از دست بدهید، چه چیزهای باارزش دیگری دارید که بتوانید با آن‌ها خوشحال باشید؟!

چه چیزی برای فطرت باطنی خود اندوخته‌اید و چه چیزی از خودِ درونتان دریافت‌ کرده‌اید که بتوانید به آن ببالید و مفتخر باشید؟!

چه چیزی پدید آورده‌اید که شما را در برابر خودتان سربلند کند؟ آنچه باید به دنبالش باشید، درکِ حقیقتی ژرف دربارة «بودنتان» است! این تنها رسالت مشترک انسان‌هاست. اینکه در بطن زندگیِ مادی بتوانند به روشنایی درونی دست یابند.