زندگانی

دریا بی‌رنگ است و طبیعت بی‌روح، کوه‌ها را غم گرفته و ابرها را اندوه. طراوت و تبسمی نیست و هرچه هست، خزان است. بار یأس روی دوش افتاده و سنگینی مشکلات، کمر را خم کرده است. وجود بی‌تاب شده و فریاد جان را تکان می‌دهد. آسمان رنگ تیره به خود گرفته و از ته دل می‌خواهد ببارد. لحظاتی تلخ و آهنگی غمگین در زندگی هر انسان؛ گویا جام زندگی لبریز از درد شده و جرعه‌جرعه وجودتان را فرا می‌گیرد. قله‌تان چون تپه‌ای شنی فرو ریخته و یأس در دلتان ریشه دوانده. روزها آمیخته به صبر سپری می‌شوند و هر سال به امید تحولی نو به سال دگر می‌پیوندد.

اما چرخ فلک در گردش است و لاجرم کوکب هستی با ستاره‌ی اقبال شما قرین می‌شود. از کبریا کیمیایی فرستاده می‌شود. امید درِ خانه‌تان را می‌کوبد. عطر گل همه‌ جا را فرا می‌گیرد و نم خاک به عرش می‌رسد. ابرها کنار می‌روند و آسمان زرین می‌شود. تابش خورشید همه چیز را طلایی می‌کند. خنده طنین‌انداز می‌شود و لطافت نسیم، همه را نوازش می‌کند. گلبرگ و شکوفه در زلف تاک می‌پیچند و طبیعت جشن خود را تا رنگین‌کمان می‌برد.

تنها بارقه‌ای از امید، چرخ گردون را دگرگون ‌کند و تا زمانی‌که بانگ امید نجوا کند، دریاها شکافته شوند و کوه‌ها کنار روند تا غایت شما هویدا گردد. اکنون زندگی دوست‌داشتنی است. لحظه‌به‌لحظه زیبایی و قدم‌به‌قدم کامیابی است.