تلاشگر دیروز فاتح امروز

مقدمه

کتاب‌هایی هستند حاوی داستان زندگی اشخاصی که خوشی‌ها و ناخوشی‌های روزگار، آن‌ها را به‌سمت‌‌وسویی متفاوت کشانده است.

هزاران سال است که کتاب وارد زندگی انسان شده است و تبدیل به وسیله‌ای شده است که انسان‌ها به کمک آن، افکار، عقاید و باورهایشان را به اشتراک‌ گذاشته‌اند.

درواقع کتاب‌ها برای بهتر شدن زندگی انسان‌ها پدید آمده‌اند و تا به امروز با نقش پررنگی در دنیا وجود دارند. درواقع کتاب خواندن، شاه‌راهی است برای ورود به دنیای دانستن‌ها و یاد گرفتن‌ها.

انسان برای تمام علوم، کتاب تألیف کرده و به‌وسیلۀ آن‌ها دنیا را تا این حد به تکنولوژی و رشد رسانده است و به‌صورت غیرمستقیم زندگی جمعی خودش را تحت ‌تأثیر قرار داده است. در شاخه‌ای دیگر نیز به‌وسیلۀ نوشتن زندگینامۀ افراد تأثیرگذار، سعی کرده است، به‌صورت کاملاً مستقیم چگونه بهتر زیستن را به نسل‌های بعدی آموزش ‌دهد.

خواندن زندگینامه یک روش مستقیم و میان‌بر است برای کسانی که می‌خواهند با خطای کمتری، سریع‌تر به منزل مقصود برسند.

با خواندن و درک مسیر زندگی شخصیت اصلی داستان، ما، هم درس می‌آموزیم و هم گاهی عبرت می‌گیریم تا درنهایت با اطمینان بیشتری، در جادۀ سرنوشت خود قدم برداریم.

چیزی که مرا به نوشتن زندگینامه‌ا‌م وسوسه کرد، این بود که امروزه و در سال 1402 افکار عمومی بیشتر جوانان و نوجوانان حول این محور می‌چرخد که فکر می‌کنند برای کسب موفقیت و خوشبختی باید مهاجرت کنند.

این افکار سمی چون زهر، تمام ذهن و خلاقیت جوانان و نوجوانان را سوزانده است و فکر می‌کنند که تحت هیچ شرایطی نمی‌توانند در وطن و زادگاهشان موفقیت را به دست آورند.

 جامعه درواقع به دو قسمت تقسیم شده است: عده‌ای تمام زندگی و انرژی‌شان را روی رفتن متمرکز کرده‌اند و عده‌ای هم افسرده از نبود راهی برای رفتن، به بیهوده زیستن عادت کرده‌اند.

کتاب زندگینامۀ من داستان پسری است که در کوره‌روستایی در یک خانوادۀ کاملاً عادی به دنیا آمده و در محرومیت و جنگ بزرگ شده است و تنها به‌وسیلۀ قدرت ذهن و باورش که هیچگاه اجازه نداد ناامید و مأیوس شود، توانسته است در همین جایی که همه فکر می‌کنند در آن نمی‌توان موفقیت را به دست آورد، در سطح جهانی مطرح بشود و به موفقیت برسید.

همه چیز به نوع باور و عقاید ما باز می‌گردد، به اینکه چقدر به خودمان باور داشته باشیم و با قدرت همان اطمینان، سخت تلاش کنیم و با وجود تلاش فراوان معتقد باشیم که همیشه هم بردهای متوالی در پیش نیست و باید منتظر شکست‌های مسیر هم باشیم، اما فقط کافیست خستگی‌ناپذیر ادامه بدهیم و باور داشته باشیم.

ناگفته نماند که در این مسیر هستند کسانی که به جای یاری دادنمان، اتفاقاً شدیداً مانعمان خواهند شد.

در این کتاب چندصدصفحه‌ای تنها توانستم بخش خیلی کوچکی از زندگی‌ام را به نگارش درآورم و تمرکزم هم بیشتر روی دهه‌های اول زندگی‌ام بوده است، چون دوست داشتم خواننده بیشتر عمق زندگی عادی مرا بفهمد و دقیقا بداند از کجا به کجا رسیده‌ام؛ چرا که دهۀ سی، چهل و پنجاه زندگی‌ام چنان رو به رشد و پیشرفت و موفقیت بود که من یک‌صدم آن‌ها را هم نتوانستم بنویسم. شاید اگر کسی حوصله داشته باشد و تنها بخواهد در حد چند ثانیه لوح‌ها و جوایز و تقدیرهای بنده را ببیند بدون شک به یک هفته زمان نیاز دارد.

آرشیو شرکت کیوان‌مرغ پرطلای مهاباد پر از عکس‌هایی است که  بنده را در حال جایزه گرفتن از دست بزرگان دولتی و صنعتی ایران و جهان، رشد کردن‌های بزرگ در صنعت مرغداری، حضور در جلسه‌های بزرگ ملی و جهانی، حضور در شبکه‌های استانی و ملی و منطقه‌ای و شرکت در سمینارها و همایش‌های جهانی و کشوری نشان می‌دهد. اسم من و شرکتم چنان تیتر رسانه‌ها و اخبار فضاهای مجازی و خبری هست که حتی خودم هم هنوز موفق نشده‌ام آن‌همه عکس و خبر را که دربارۀ خودم وجود دارد ببینم و مطالعه کنم.

قطار موفقیتم در نقطه‌ای چنان شتاب گرفت که حساب همه چیز از دستم خارج  شد. جوری که اگر می‌خواستم تمام آن عکس‌ها و اخبار و موفقیت‌های ریز و درشت را به رشتۀ تحریر درآورم، شاید نیاز به یک مجموعۀ ده‌جلدی می‌شد.

تمام آنچه دربارۀ من، از دهۀ سی زندگی‌ام به بعد نگارش شده، تنها قطره‌ای از دریای زندگی رضا سواری و شرکت کیوان‌مرغ پرطلا بوده است.

یکی دیگر از موضوعاتی که کاملاً در این داستان نگنجید اسامی و یاد و تشکر از تعداد زیاد عزیزانی بود که در این مسیر با من بوده‌اند و هستند و اگر به‌راستی می‌خواستم اسم تک‌تک عزیزان را بیاورم دوباره نیاز به صدها صفحۀ دیگر بود. من از بین لوح‌ها، تندیس‌ها، داستان‌های موفقیت‌ها و اسامی افراد بزرگ زندگی‌ام تعداد اندکی را انتخاب کرده‌ام و می‌خواهم در همینجا بگویم که نبود اسامی دیگر عزیزان دلیلی بر ارزشمند نبودن آنان در زندگی بنده نیست و بدون شک تمام عزیزانی که در داستان زندگی‌ام با من بوده‌اند نقش و یادی ماندگار در قلب و ذهنم دارند. پس امیدوارم درک کنند که نوشتن تمام اسامی خارج از توان حجم کتاب بوده است.

اما لازم است بگویم به خود می‌بالم که در این مسیر با انسان‌های بزرگی هم‌کلام شدم، آن‌ها را از نزدیک دیدم و افتخار همکاری با آن‌ها را پیدا کردم.

هدف من از نگارش خاطراتم تنها یک چیز بود و آن اینکه ثابت کنم ما به‌وسیلۀ قدرت باور و ذهنمان می‌توانیم خود را به قلۀ موفقیت برسانیم یا برعکس به درۀ بدبختی پرتاب کنیم و اصلاً مهم نیست در کجای این جغرافیای خاکی، در چه تاریخی و در چه شرایطی به دنیا می‌آییم.

زندگی خالی نیست

مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست

آری تا شقایق هست زندگی باید کرد

سهراب سپهری