پاندورا

چشمانم را مالیدم تا آنچه روبه‌رویم می‏بینم را باور کنم. خدایا، یعنی این خودش است؟ خودِ خودش است؟

این همانی است که من نیمه‌شب‌ها فریادکشان از دوری‏اش از خواب می‏پریدم؟ همانی است که صبح‌ها به امید دیدنش دیده از خواب می‎گشودم و هرشب از اندوه ندیدنش غمگین و افسرده به بستر می‏رفتم؟همانی است که من سال‌ها در آرزوی تنها یک‌بار بیشتر دیدنش سوختم و از غم نداشتنش همچون مار به خودم پیچیدم؟ همان‌ که از اندوه نبودنش در سکوتی رقت‏بار هرروز و هرشب ناله کردم و در درون خود شیون سر دادم؟این همانی است که من طی این سال‌ها هزاران‌هزار بار نامش را بر زبان راندم و بابت از دست دادنش بر خود تف و لعنت فرستادم؟ یعنی این خودش است؟تا یک ساعت پیش، زندگی رنگ دیگری داشت. صبح همان صبح بود و مطب همان مطب. افراد دوروبرم مثل همیشه بودند. هفتۀ پیش دکتر منصوری، رئیس مجموعه، راجع به این گروه‌درمانی با من صحبت کرد و گفت که قرار است درمان  گروه را به من بسپارد. هشت نفر آدم افسرده در این گروه بودند. زخم‏خوردگانی که حالا می‏خواستند به کمک روان‏درمانگر پیلۀ تنهایی را بشکافند و از پوستۀ تلخی که آن‌ها را در بر گرفته بود، بیرون بیایند. افسردگانی که روان‌شناس را منجی خود تشخیص داده بودند. غافل از اینکه گاهی خود طبیب، درمانده‏ترین بیمار است.