بی حد و مرز

گران‌‌بهاترین موهبت ما انسان‌‌ها مغزمان است.

مغز این امکان را برای ما فراهم می‌‌کند تا یاد بگیریم، عشق بورزیم، فکر کنیم، خلق کنیم و حتی طعم لذت را بچشیم. مغز ما دروازه‌‌ای است که احساسات و ظرفیتمان برای تجربة یک زندگی پرمعنا و توانایی‌‌مان در برخورداری از صمیمیتی پایدار را آشکار می‌‌سازد. این مغز ماست که به ما توانایی نوآوری، بالندگی و انجام دادن کارهای گوناگون را می‌‌دهد.

اما فقط تعداد اندکی از ما درک می‌‌کنیم که می‌‌توانیم با استفاده از چند روش کاربردی، مغزمان را تقویت کنیم و توانایی یادگیری‌‌مان را به حداکثر ممکن برسانیم. اغلب ما می‌‌دانیم که می‌‌توانیم سلامت قلب و عروقمان را از طریق ورزش و رژیم غذایی مناسب بهبود بخشیم، اما بسیاری از ما این آگاهی را نداریم که می‌‌توانیم مغزمان و متعاقب آن زندگی‌‌مان را نیز تا حد وسیعی ارتقا بخشیم.

متأسفانه، دنیای پیرامون ما محیط سالم و امنی برای پرورش مغزمان نیست. پیش از آنکه جیم کوییک نقشة راه بی‌‌حدومرز شدن را نشانمان دهد، چهار شرور رو به رشد را معرفی می‌‌کند که توانایی ما برای فکر کردن، تمرکز، یادگیری، رشد و انسان واقعی بودن را به چالش می‌‌کشند.

اولین شرور، سیل اطلاعات دیجیتالی است. در دنیایی که وقتمان محدود و انتظارات پیش روی ما غیرمنصفانه است، جریان بی‌‌پایان اطلاعات، جز سراسیمگی، اضطراب و بی‌‌خوابی، ارمغانی برای ما نخواهد داشت. در شرایطی که در گرداب اطلاعات و تغییرات سریع در حال غرق شدن هستیم، بی‌‌صبرانه به‌‌دنبال ابزارها و راهکارهایی هستیم تا به‌‌ظاهر، بهره‌‌وری، عملکرد و آرامش ذهنی‌‌مان را بازیابیم.

دومین شرور، حواس‌‌پرتی دیجیتالی است. لذت زودگذر ناشی از دوپامین دیجیتالی (پیام‌‌رسان‌‌های دیجیتالی)، جایگزین توانایی ما در حفظ توجه به روابط عمیق، یادگیری عمیق یا کار عمیق می‌‌شود.

به‌‌تازگی در یک سخنرانی کنار دوستی نشسته بودم و متوجه شدم که او در عرض چند دقیقه، چندین بار به صفحه تلفن همراهش نگاه انداخت. از او خواستم گوشی‌‌اش را در اختیارم بگذارد و برنامة مدت‌‌زمان استفاده از تلفن همراهش را چک کردم. او در یک روز بیش از هزار بار تلفن همراهش را روشن کرده و آن را بازبینی کرده بود و هزار اعلان پیام‌‌رسان داشت. پیامک، اعلان‌‌های رسانه‌‌های اجتماعی، ایمیل‌‌ها و اخبار می‌‌توانند برحسب شرایط مهم باشند، اما درعین‌‌حال می‌‌توانند تمرکز ما را از بین ببرند و باعث شوند در آن لحظه از آنچه واقعاً مهم است غافل شویم.