گواهی دل

بخشی از کتاب:

آیا به اتفاقات معنادار اعتقاد دارید؟ شبی به میهمانی دوستم روزانا رفتم. در بدو ورود به من گفت: «اینجا كسی هست كه تو باید او را ببینی. باور كن كه لازم است با او آشنا شوی.» من هم بی‌درنگ دست او را گرفتم و او مرا از بین انبوه جمعیت عبور داد. پشت میزی، كه با مستمعین شیفته و مسحور احاطه شده بود، خانمی با چشمانی به رنگ آبی تیره نشسته بود. تیرگی رنگ آبی ناشی از رنگ یا شكل چشمان او نبود، بلكه تأثیر نگاه نافذی بود كه به من می‌نگریست، طوری به نظر می‌رسید كه گویی هیچ چیزی مانع دیدن او نمی‌شود.
ما گفتگوی گرم و دوستانه‌ای داشتیم در حین صحبت، متوجه شدم درباره‌ی جزئیات و نگرش‌هایی صحبت می‌كنیم كه تنها نزدیك‌ترین دوستانم از آن اطلاع دارند. از آن گیج‌كننده‌تر این‌كه او موضوعاتی را بازگو می‌كرد كه هیچ كس جز خودم از آن‌ها اطلاع نداشت. كنجكاو شدم و حرفه‌ی او را پرسیدم. گفت دوست ندارد بگوید زیرا تاكنون نتوانسته نام خوبی برای آن پیدا كند اما به من اطمینان داد كه حرفه‌اش قانونی است.
آشنایی ما خیلی كوتاه و مختصر بود، اما در طی آن چند لحظه، از حس آرامشی که در وجودش داشت، تعجب كردم. همیشه آرزو داشتم در زندگی‌ام شخصی همچون لورا دی را ملاقات كنم. در آن لحظه احساس می‌كردم هر چیزی كه در واقع بتوانم بخواهم آنجا هست، و انتظار مرا می‌كشد. من تازه ازدواج كرده بودم و منتظر تولد اولین فرزندم بودم، و به طور كلی احساس شكست‌ناپذیری می‌كردم.
انرژی من با هیجانی نامحدود آسمان‌ها را درمی‌نوردید، اما باید اعتراف كنم كه اندكی فراتر از حد معقول بود و در واقع نیاز به اندکی كنترل و مهار داشت.
در پایان دیدار اول، لورا دست مرا گرفت و گفت: «می‌خواستم متذكر شوم كه تو درست همان جایی هستی كه باید باشی، تنها چیزی كه نیاز داری كمی صبر است، همه‌ی موارد دیگر خودش درست می‌شود.» فهمیدم كه درباره‌ی موقعیت حرفه‌ای من صحبت می‌كند.